Σκασμός εσύ, Αντωνάκη μου.

Ντίαρ ολ, Το σαββατοκύριακο που πέρασε είχα να πάω σε δυο γάμους. Όχι κανενός τυχαίου. Όχι καμιάς ξεχασμένης ξαδέρφης, ούτε κανενός γιου κουμπάρου του οποίου αγνοούσα την ύπαρξη.Ο πρώτος γάμος ήταν στην Κρήτη το Σάββατο το απόγευμα. Η “θεία” και ο “θείος”.Για όσους δεν το έχετε καταλάβει από προηγούμενα ποστς, η “θεία” δεν είναι θεία…

Για χτες βράδυ.

Ντίαρ ολ, Λοιπόν. Για χτες βράδυ. Στο Γκαγκάριν.(Δεν έχω ξυπνήσει κατ’ ουσίαν ακόμα).Βρεθήκαμε απέξω 10 παρά κάτι.Ο Lumiere Brother με τη μπάντα του είχε ήδη ξεκινήσει και δυστυχώς χάσαμε το μισό λάιβ τους. Δεν έβγαλα φωτογραφίες, δεν έβγαλα τίποτα, μόνο τη φωνή μου,στο “Σωστός πατέρας” και το “Κέρκυρα, Πάτρα, Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο, Παξοί“. Και στο…

Η Πόλη, μια αναπνοή.

Πρώτη φορά πήγα στην Πόλη το 2003. Οικογενειακώς και με φίλους. Με λεωφορείο, από την Αθήνα ως την Καβάλα κι από κει στον τελικό προορισμό. Είχε συμβεί ένα πολύ άσχημο γεγονός και γι’ αυτό είχαμε πει να ταξιδέψουμε κάπου. Μακριά από το γεγονός δηλαδή. Αυτή τη φορά πήγαμε στην Πόλη 11 γυναίκες με αφορμή ένα…

Δεν έχω τίποτα καινούργιο να πω.

Ντίαρ ολ, Αυτό το Πάσχα στην Αθήνα ήταν βγαλμένο από κείνη την ταινία που ‘χει καταστραφεί όλος ο κόσμος και είναι ο Γουίλ Σμιθ μ’ ένα σκύλο μόνος του στη Νέα Υόρκη, αν αφαιρέσεις το σκύλο, τη Νέα Υόρκη και την πανούκλα εξαιτίας της οποίας είχε βρει τέτοιο κακό όλο το ντουνιά. Τουτέστιν, στο κέντρο…