Το όνομα του Διονύση Θεοδόση μού ήταν γνωστό από τα βινύλια του πατρικού μου. Τίτλοι όπως “Οι 20 Επιτυχίες της Minos”, τα “χρυσά” compilations της εποχής (όπου κυριαρχούσαν συνήθως η Χαρούλα και ο Πάριος) συμπεριλάμβαναν συχνά κομμάτια του. Κάθε απόγευμα που έφευγε ο πατέρας μου να πάει στο φροντιστήριο, του ζητούσα να μου βάλει στο…
Category: μουσική
Οι «Παπαδόπουλοι»
Ντίαρ ολ, Το επώνυμο «Smith» είναι, λέει (σύμφωνα με μελέτη του Ε.Μ.Π., φαντάζομαι), το πιο κοινό επώνυμο στις αγγλόφωνες χώρες, εκτός από την Ιρλανδία, όπου είναι 5ο στην κατάταξη (το καταλάβαμε, δεν θέλετε να είστε Άγγλοι, καθένας όπως τη βρίσκει). Αν δηλαδή οι Smiths ήταν Έλληνες απ’ την Κοζάνη π.χ., θα ονόμαζαν το συγκρότημά τους…
Πριόνια και Κλαδιά.
Ντίαρ ολ, Ψες ήτανε του Αγίου Βαλεντίνου, ήτοι η γιορτή των ερωτευμένων: (α) μεταξύ τους (λογικό), (β) με γνωστούς και φίλους (επίσης λογικό, με διαβαθμιζόμενες πιθανότητες ανταπόκρισης) (γ) με αγνώστους (Benedict Cumberbatch, αν με διαβάζεις, για σένα το λέω, στείλε μέηλ να σου πω διεύθυνση, ό,τι ώρα σε βολεύει, μου λες), (δ) με τη ζωή…
Ο αποσπερίτης.
Ντίαρ ολ, Είναι κάτι εκδηλώσεις (με την ευρεία έννοια) που πας, σ’ αρέσουν και μετά ξεχνάς/δεν προκάνεις/δε συνεχίζονται, οπότε καθυστερείς να πεις τη γνώμη σου γι’ αυτές (άλλο καημό δεν είχαν κι άλλοι, τη γνώμη σου περιμένανε, για να προχωρήσουν τη ζωή τους). En tous cas, που μάθαμε να λέμε στο IFA, οι εκδηλώσεις αυτές,…
Όλοι εμείς και ο Πούφ.
Ντίαρ ολ, Το απόγευμα του Σαββάτου – δηλαδή ντάλα μεσημέρι το έλεγες, 5 η ώρα – πήγαμε με τη Θ στο Εθνικό Θέατρο και είδαμε τον «Βασιλικό» του Αντωνίου Μάτεση. Αλλά δεν θα σας μιλήσω γι’ αυτό. Θέατρο είναι έτσι κι αλλιώς, καλό θα σας κάμει, οι παραστάσεις συνεχίζονται, να πάτε. Νέεεεξτ! Θα σας μιλήσω…
Απολογισμός blogovision 2011
Ντίαρ ολ, Φέτος περίμενα με αγωνία τη μπλογκοβίζιο, όχι τόσο ως οπαδός του σπορ της «λιστοποίησης», όσο ως μουσικόφιλη και εν γένει τζερτζελόφιλη στη φάση του «ελάτε να διαπληκτιστούμε για την πορεία της Bjork/ τα νανουρίσματα του Bon Iver/ το αν πράγματι ακούγεται το King of Limbs». Η αλήθεια όμως είναι ότι δε συμμετείχα ιδιαίτερα…
Blogovision 2011 – 1. Florence and the Machine – Ceremonials
1. Florence and the Machine – Ceremonials «Σ’ ένα καρυδότσουφλο»: Αιθέρια η Φλόρενς (πες μου κάτι που δεν ξέρω), αστράφτει μέσα απ’ τα βιολιά, τα αρμόνια, τα Χερουβείμ και ό,τι άλλο μπορεί να την πλαισιώνει σ’ αυτό το «τελετουργικό». Πώς και πού; Όπως αγαπάτε (μας έπρηξες ένα μήνα τώρα και πώς και πού και με…
Blogovision 2011 – 2. Battles – Gloss Drop
2. Battles – Gloss Drop «Σ’ ένα καρυδότσουφλο»: Progressive pop και τα σουτιέν στα κάγκελα. Θεσπέσια ρυθμικό, ακούραστα πολυεπίπεδο: μια σταγόνα λάμψης σκάει στο πάτωμα κι απλώνεται παντού, στριφογυρίζει το ηχητικό γκλίτερ μέχρι το ταβάνι. Πώς και πού; Όπου και να είσαι, αρκεί να έχεις καθαρίσει, για να φτάσει παντού το effect, σε αντικατάσταση της…
Blogovision 2011 – 3. Cults – Cults
3. Cults –Cults «Σ’ ένα καρυδότσουφλο»: Η απόδειξη του τί μπορεί να κάνει ένας Καλιφορνέζος στη Νέα Υόρκη: σχεδόν ό,τι ένας Νεοϋορκέζος στην Καλιφόρνια. Να κόψει το τσιγάρο και να στρωθεί να γράψει. Μπα. Άσε το τσιγάρο. Κράτα το «να γράψει». Οι Cults αφιερώνουν τον εύηχο εαυτό τους στην ποπ, πηγαίνοντάς την ένα κλικ/τσικ/πόντο παραπέρα….
Blogovision 2011 – 4. The Strokes – Angles
4. The Strokes – Angles «Σ’ ένα καρυδότσουφλο»: Μελωδικές κιθάρες, μια απροσδιόριστη κατά τόπους «σεβεντίλα», μια συμπαθής φωνή, που κάνει το σωστό fitting με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Γενικά μ’ αρέσει πού και πού ν’ ακούω ένα άλμπουμ σε «κλασική» νόρμα «κουπλέ – ρεφρέν – κιθαρογεμισματάκι – κουπλέ – ρεφρέν – ξανά ρεφρέν – τυμπανάκια –…
Blogovision 2011 – 5. Tori Amos – Night of Hunters
5. Tori Amos – Night of Hunters «Σ’ ένα καρυδότσουφλο»: Πάνω σε θέματα κλασσικής μουσικής (Μπαχ, Σούμαν, Ντεμπισί) στήνεται το πιάνο, το βιολί, η φωνή, για να συντεθεί το concept άλμπουμ της Tori, πάνω στην ιδέα του «κυνηγού» και το «κυνηγημένου», μέσα στο χρόνο και τον χώρο. Δεν περιγράφω άλλο. Καλά, δεν περιγράφεις, δε θες…
Blogovision 2011 – 6. Tom Waits – Bad As Me
6. Tom Waits – Bad as me «Σ’ ένα καρυδότσουφλο»: O «πιστός» Θωμάς (πιο κοινότοπος, πεθαίνεις) ρεγκρουπάρει (πιο γλωσσοπλάστης, επίσης) σε ένα άλμπουμ όλη τη διαχρονική ουσία του, πασπαλίζοντας κατά τόπους με νέα έμπνευση. Όσο τα μπλουζ τρυπώνουν μέσα στις κιθάρες, πιάνεις τον εαυτό σου να περπατάει στο πλακάκι ωσάν σε ξύλινο πάτωμα παλιού αμερικάνικου…
meta_capsule 