Η Ελένη γεννήθηκε τη δεκαετία του ’30 στα Ανώγεια. Όταν ήταν 20 χρονών παντρεύτηκε τον Γιώργο, ξυλουργό στο επάγγελμα, και λίγα χρόνια μετά εγκαταστάθηκαν στο Ηράκλειο. Δούλευε ως οικονόμος/ μαγείρισσα σε πλούσια σπίτια της πόλης.
Η Ελένη ήταν μια γυναίκα με αρχές, χωρίς όμως να είναι συντηρητική. Μαγείρευε όλη μέρα σπίτι και τα βράδια έφτιαχνε γλυκά για το ξενοδοχείο Esperia, στο κέντρο του Ηρακλείου. Εκεί χαρτόπαιζαν διάφορες σημαντικές προσωπικότητες της πόλης, που, κατά τις 2 το πρωί, μετά από πολλές ώρες κουμ καν, ήθελαν ένα γλυκάκι για να πάρουν δυνάμεις και να συνεχίσουν το παιχνίδι μέχρι τα ξημερώματα.
Η Ελένη δεν έκανε δικά της παιδιά. Μεγάλωσε, όμως, παιδιά άλλων ανθρώπων κι έτσι απέκτησε πολλά δικά της. Στο σπίτι της πέρασα πολλές ώρες από την παιδική μου ηλικία. Αγόραζε τον “Τηλεθεατή” και μαζί λύναμε τα σταυρόλεξα της τελευταίας σελίδας. Στο σαλόνι, πάνω από τον μεγάλο καναπέ, υπήρχε μια ελαιογραφία εποχής με μια κοπέλα κατάλευκη, σχεδόν εμπνευσμένη από τις φιγούρες του El Greco. Έτσι, μάλλον, συνήθισα τις απόκοσμες φιγούρες.
Η Ελένη είχε τόσο χιούμορ, που σχεδόν δεν “άρμοζε” στη θέση της και την προσωπικότητά της. Μια φορά, μια γειτόνισσα είχε αγοράσει δυο πανάκριβα τασάκια και μας ζάλιζε με το πόσο αναβάθμισε το σαλόνι της. Η Ελένη, την ώρα που έπιναν καφέ, έκρυψε τα τασάκια πάνω από το σουτιέν, κάτω από τη μπλούζα της και τα πήρε μαζί της σπίτι, αφήνοντας τη γειτόνισσα να τρώει τα λυσσακά της ένα ολόκληρο απόγευμα, για το πού εξαφανίστηκαν τα τασάκια. Της τα επέστρεψε το ίδιο βράδυ, φυσικά, κι όλη η πολυκατοικία γελούσε για μέρες.
Με την Ελένη συζητούσαν όλα της τα ανήψια τα προβλήματά τους. Χωρίς να είναι φορτική, πάντα φρόντιζε τον κόσμο γύρω της. Έδειχνε την αδυναμία της στους αγαπημένους της ανθρώπους, χωρίς να κρύβεται ποτέ. Πριν λίγα χρόνια, όταν η άνοια είχε ήδη ξεκινήσει να την “παίρνει μακριά”, με είχε δει σε ένα μνημόσυνο. Φορούσα φλατ, όπως πάντα. Η αδερφή μου φορούσε τακούνια, (σχεδόν) όπως πάντα. Με αναγνώρισε αμέσως, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους και μου είπε “Γιατί δε φοράς κι εσύ τακούνια και φαίνεται η αδερφή σου πιο ψηλή από σένα, ενώ δεν είναι”;
Χρόνια τώρα έχω σημειώσει σε ένα τετράδιο τα υλικά από την τούρτα σεράνο της Ελένης. Η εκτέλεση κάπου χάθηκε ανάμεσα στα σημειωματάρια μαγειρικής. Χρόνια τώρα έλεγα ότι θα δοκιμάσω να φτιάξω τη σεράνο της Ελένης. Έχω φάει πολλές τούρτες σεράνο στη ζωή μου. Σαν της Ελένης δεν ήταν καμία. Θα τη φτιάξω τις επόμενες ημέρες. Θα κάνω το δικό μου “μνημόσυνο”, μιας και δεν προλαβαίνω να πάω στην κηδεία της.
Έφυγε μεγάλη, χορτασμένη από τη ζωή, χορτασμένη από την ανιδιοτελή προσφορά. Αντίο, στη γυναίκα που μου έμαθε ν’ αγαπάω τα γλυκά τόσο πολύ, ώστε να τα κάνω μέρος της δουλειάς μου. Αντίο, στη γυναίκα που μου έμαθε τρόπους και συνήθειες της “εποχής” της, κι έτσι αγάπησα τα 60s που πρέσβευε πάντα με τον τρόπο της, διαχωρίζοντας και διδάσκοντας με τον τρόπο της τα χαριτωμένα και χρήσιμα στοιχεία μιας κατά τα άλλα συντηρητικής εποχής.
Η Ελένη ήταν άρρωστη πολλά χρόνια. Τις τελευταίες μέρες την είχα συνέχεια στο νου μου. Ξεσκάλιζα κάτι παιδικές φωτογραφίες, αλλά δεν βρήκα καμία μαζί της κι όλοι λείπουν από το σπίτι στο Ηράκλειο. Κλαίω γιατί, μαζί με τους ανθρώπους που πεθαίνουν, πεθαίνει οριστικά και η παιδική μας ηλικία. Είναι κάτι ειλικρινές και εγωιστικό και το γράφω όπως θα μου έλεγε η ίδια η Ελένη να κάνω.
meta_capsule 
Πανέμορφο