Η "προίκα" της δισκοθήκης.

Όταν ήμουν μικρή (όχι ότι τώρα είμαι μεγάλη, να τα ξεκαθαρίζουμε αυτά), ο παππούς μου είχε ένα zastava λαδί, με κοτλέ καθίσματα (ό,τι πρέπει για τη μέση ετήσια θερμοκρασία της Κρήτης). Στο zastava είχαμε μια κασέτα για ν’ ακούμε, όση ώρα δεν έπιανε το Ράδιο Κρήτη (π.χ. όταν πηγαίναμε στο εξοχικό). Στην κασέτα υπήρχαν τραγούδια…

Αντί ευχετήριας κάρτας.

Ντίαρ ολ, Στη β΄ λυκείου είχα ένα καρτοκινητό – παντόφλα ν. 42, χωρίς τακούνι. Γερμανικό, μου το είχε δώσει ο πατέρας μου, για να μπορώ να τον παίρνω τηλέφωνο τα σαββατόβραδα που έβγαινα έξω για πορτοκαλάδα (φάντα μπλε), να του λέω «έλα να με μαζέψεις». Στο σχολείο κάποιοι είχαν καρτοκινητά, ενώ κάποιοι άλλοι έπαιζαν ακόμα…