Αυτές οι μέρες, που ξυπνάς μέσα στο άγχος για να προλάβεις ό,τι πρέπει να προλάβεις πριν μπεις σε ένα αεροπλάνο και φύγεις από την έδρα σου για ένα πενθήμερο, που ξεκινούν σε γενικές γραμμές καλά, με τους καφέδες σου, τα κρουασάν σου, το περπάτημα στον πρωινό δροσερό αέρα, ώσπου φτάνεις στη δουλειά, φορτσάρεις, τα δίνεις όλα χαίρεσαι, κρατάς στα χέρια σου ένα κομμάτι όμορφο, που το έφτιαξες όπως το ήθελες και μετά θέλεις να πέσεις να πεθάνεις.
Να πεθάνεις γιατί μετράς πράγματα, χαρακτηριστικά και σημάδια πάνω σε ανθρώπους, τρία, τέσσερα, δέκα, σαράντα δυο, στοιχεία που δεν είχες δει ποτέ, γιατί ήσουν τυφλή, επειδή αυτό σε βόλευε και σκέφτεσαι αυτούς τους ανθρώπους σαν σακούλες με λιωμένα σοκολατάκια γάλακτος, να θέλεις να τις αναποδογυρίσεις και να τις γλύψεις μέσα έξω, να μη μείνει ούτε σταγόνα, κι ας πάθεις κακό από την υπερβάλλουσα λιγούρα σου.
Κι όσο μετράς όλα αυτά, μετράς και τα παλιά, τα ξεχασμένα, αυτά που δεν έκανες, κι αφήνεις το writer’s block σου να προελάσει ξανά, γιατί “άνθρωποι είμαστε κι αυτά συμβαίνουν”, αλλά γιατί να σκέφτεσαι μήπως έκανες αυτό ή εκείνο το λάθος πέντε και δέκα και δεκαπέντε χρόνια πριν, άσ’ το να πάει από κει που ήρθε, δες τι κάνεις τώρα.
Και τώρα τι κάνεις, μετράς κάθε φακίδα, την καταγράφεις, σκέφτεσαι να την αγγίζεις με τον δείκτη σου, αρχικά, κι ύστερα με όλη σου την παλάμη κι αισθάνεσαι για λίγα δευτερόλεπτα μια ονείρωξη, μια στιγμή έκρηξης που ίσως δεν έρθει ποτέ και η μόνη σου παρηγοριά σε όλο αυτό είναι η σκέψη πως, “σιγά την ευτυχία”, θυμάσαι πέντε και δέκα και δεκαπέντε χρόνια πριν, που κάτι παρόμοιο ήθελες και το κατάφερες και τώρα τι κάνεις, ακόμα να μας απαντήσεις.
meta_capsule 