Ο "στρουμφιτισμός"

Ντίαρ ολ,

Παλιά είχα ένα μικρό στρουμφοχωριό. Ένα μεγάλο πλαστικό μανιτάρι, όπου ζούσαν μέσα 15 στρουμφάκια: ο Μελένιος, ο Γκρινιάρης, ο Χαχανούλης, ο Προκόπης (η μεγάλη μου αδυναμία). Ακόμα κι ο Μπαμπαστρούμφ, μαζί τους έμενε. Διότι δεν υπήρχε άλλο μανιταρόσπιτο.
Εκτός, βέβαια, από αυτό της Στρουμφίτας. Πιο μικρό, πιο χαριτωμένο, πιο ροζ. Για να έχει την ησυχία της: να κοιμάται όσες ώρες θέλει, να χτενίζει τα μαλλιά της όσες ώρες θέλει, να κοιτάζεται στον καθρέφτη όσες ώρες θέλει. Γενικά, να έχει ένα προσωπικό της χώρο για τις προσωπικές της ώρες. Ως το μόνο θηλυκό στρουμφάκι, της άξιζε ένα τέτοιο μανιταρόσπιτο. Τί, όχι;

Όλοι, ή σχεδόν όλοι, μεγαλώσαμε με τα στρουμφάκια στην οθόνη του σαλονιού μας. Ήταν μια ενδιαφέρουσα περιπέτεια αυτή που ζούσαν, να τους κυνηγάει ανηλεώς ο κακός μάγος κι αυτά κάθε φορά, να καταφέρνουν να ξεφεύγουν από την καταστροφική μανία του, καταφέρνοντας μάλιστα να διατηρούν την τοποθεσία του χωριού τους μυστική.

Σήμερα έχουμε ακόμα ένα στρουμφοχωριό. Για την ακρίβεια, έχουμε πολλών ειδών “στρουμφοχωριά” (sic). Όχι γιατί μπογιαντιστήκαμε μπλε και φορέσαμε λευκούς σκούφους.
Αλλά γιατί η Αθήνα είναι μια μεσαία προς μικρή πόλη, με βάση τα διεθνή δεδομένα. Δε μας κυνηγάει, βέβαια, κανένας Δρακουμέλ, για ν’ αναγκαστούμε να περιοριζόμαστε στα όρια του χωριού.
Εκτός αν ο “Δρακουμέλ” ονομάζεται “ανασφάλεια”, “πιθηκισμός” ή “καλαμοκαβαλίκεμα” (διότι είμεθα και γλωσσοπλάστες, όσο ρολάρει ο μακαρίτης ο Καζαντζάκης στον τάφο του, επί του λόφου Μαρτινένγκο).

Φυσικά και συμμετέχω σε ένα – δυο από τα επιμέρους στρουμφοχωριά. Είναι μικρή αυτή η πόλη, κάπου πρέπει να δεις ορισμένους από τους φίλους σου, να βγεις από το σπίτι, να σε χτυπήσει λίγος αέρας. Μπορείς να βγεις και στην Αργυρούπολη βέβαια, αλλά είναι λίγο μακριά, νομίζω, κανείς δε θα θέλει να συρθεί ως εκεί.

Με τούτα και με κείνα, τέλος η κοινωνιολογική ανάλυση με επίκληση στην ΕΡΤ1 του 1988, περνάμε στο ψητό:

Καλά και άγια τα στρουμφάκια, ωραία είχαμε περάσει τα παιδικά πρωινά μας, αλλά ορισμένες/οι από εμάς αναπτύξαμε, με τα χρόνια, τον λεγόμενο “στρουμφιτισμό”.

Πρόκειται για το επίκτητο (θέλω να ελπίζω) σύνδρομο, σύμφωνα με το οποίο είσαι μέλος μιας κοινότητας, μιας επαγγελματικής ομάδας, για παράδειγμα, αλλά θεωρείς τον εαυτό σου κάτι ξεχωριστό, λόγω της φυσικής σου παρουσίας, των προσόντων σου, των κατά καιρούς επιτευγμάτων σου, των δυνατοτήτων σου να “προκόψεις” σε τούτη την κοινωνία.
Πλην όμως, κάτι απ’ όλα αυτά – ίσως και όλα αυτά – στην πραγματικότητα χωλαίνουν.
Αν αφαιρέσεις δηλαδή την επίστρωση, δεν είσαι κάτι παραπάνω από ένα ακόμα στρουμφάκι με μαλλιά, φούστα και headpiece.
Ζεις, λοιπόν, μέσα στο στρουμφοχωριό, προστατευμένη από όλους και – κυρίως – από τον εαυτό σου, με μια κουστωδία στρουμφ να σε εξυπηρετεί, να σε εξυμνεί και να σου υπενθυμίζει συνεχώς “τί φοβερή που είσαι σε ό,τι κάνεις και δεν κάνεις”.

Ο “στρουμφιτισμός” δεν κάνει διακρίσεις. Δε γνωρίζει φύλο, επαγγελματική ιδιότητα, μέσο οικογενειακό εισόδημα, ομάδα και καταγωγή. Χτυπάει παντού και δε συμφέρει καθόλου.

Ένας είναι, όμως, ο κλάδος, όπου ο “στρουμφιτισμός” έχει απλώσει τα δίχτυα του για τα καλά, παρασέρνοντας στον όλεθρο αθώα (και μη) πλάσματα: το fashion blogging.
Τα έχουμε πει, τα έχουμε ξαναπεί, τα έχουμε εξαντλήσει, ενδεχομένως. Είναι, όμως, τόσο θελκτική η παρατήρηση των προσώπων και των αποτελεσμάτων δουλειάς αυτού του χώρου, που δε νομίζω ότι θα πάψουμε να ασχολούμαστε σύντομα με αυτόν.
Μα φυσικά και το λέω για όσους από εμάς έχουμε ά π ε ι ρ ο  ελεύθερο χρόνο. 

Δε συμμερίζομαι την άποψη ότι για τη μόδα έχουν δικαίωμα να μιλάνε 5 ως 10 άνθρωποι στον κόσμο. Για τη μόδα μπορεί να μιλάει και να εκφράζεται, γενικότερα, καθένας.
Όπως και για το ο,τιδήποτε. Καλή ώρα, κι εγώ αυτό κάνω. Απλά άλλοι επιλέγουν να το κάνουν ιδιωτικά ή απλώς σιωπηρά, κι άλλοι δημόσια.

Επειδή, λοιπόν, έχω ξανατοποθετηθεί επί του θέματος του fashion blogging, ξύνοντας απλά την επιφάνεια (για πολύ συγκεκριμένους λόγους), ήρθε η ώρα να ξανατοποθετηθώ με μερικές σκόρπιες σκέψεις πάνω κάποιες από τις επινοηθείσες σε προγενέστερο χρόνο, από εμένα κατηγορίες
fashion bloggers.
Όχι επειδή δεν έχω με τίποτα άλλο να ασχοληθώ – α, ναι, ξέχασα τον άπειρο ελεύθερο χρόνο μου – αλλά επειδή κουράστηκα να βλέπω ορισμένα πράγματα, που θα γίνουν σαφή πιο κάτω.

Οι fashion bloggers – φωτοτυπίες, δηλαδή ίδιες μεταξύ τους και κυρίως, ίδιες με “συναδέλφισσές τους από τη Μεγάλη Βρετανία και τις ΗΠΑ”:

• Αν είχες γεννηθεί λίγο νωρίτερα, αυτή τη στιγμή θα είχες απολυθεί ήδη μια φορά ή θα είχες υποστεί μείωση μισθού τουλάχιστον 3 φορές ή δε θα έβρισκες δουλειά επί πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, οπότε δε θα είχες το ύφος της Naomi Campbell κάθε φορά που έμπαινες σε event, με τη φωτογραφική μηχανή σου – δαμόκλειο σπάθη πάνω από τα κεφάλια των διοργανωτών. Που αν δεν τολμήσουν να σου καβατζώσουν ένα δωράκι σχετικό με το θέμα του event, τους κράζεις σε όλη την “κοινότητα” ως αντιεπαγγελματίες και εκμεταλλευτές της δουλειάς σου. 
• Σόρι, Helmut, δεν ήξεραν οι άνθρωποι ότι οι 38 φίλες (ή ορισμένες απλά “μπιτσάκια”) σου που σε διαβάζουν πιστά και τα 1620 άλλα άτομα που έχουν κάνει λάικ στη σελίδα σου στο facebook (και δεν ξέρουν άλλη fashion blogger, οπότε νομίζουν πως έχεις ανακαλύψει την Αμερική) είναι τόσο σημαντικό proportion ανθρώπων που θα επηρεαστούν από τις 5 φωτογραφίες μιας τσάντας αξίας 700 ευρώ και θα τρέξουν να την αγοράσουν, επειδή ΕΣΥ την πόσταρες στο blog σου.
• Επίσης, σόρι που κανείς δε σε παίρνει στα σοβαρά, επειδή “το blog σου είναι στα αγγλικά”. Διότι πρώτον, αυτά δεν είναι αγγλικά (στο 80% των περιπτώσεων), είναι ενδυματολογική ορολογία που έμαθες ψωνίζοντας από το asos και το topshop (όπως όλες μας), με δυο τιμές πεταμένες δίπλα και ένα statement τύπου: “I went to the beach this afternoon and it was absolutely fantastic!!!”. Δε σου είπα να γίνεις ο Hemingway, αλλά επειδή φόρεσες ένα τζιν σορτσάκι (όπως και το 70% της ελληνικής επικράτειας) κι ένα ημιδιαφανές πουκάμισο από πάνω κι έγραψες μια φράση στα αγγλικά, δεν πρόκειται να κάνεις καριέρα στα εξωτερικά. Πρέπει να πάρεις τη δουλειά σου λίγο πιο σοβαρά. Ή καθόλου. Όχι μέσες λύσεις, πάντως.

Οι γνησίως άγουστες fashion bloggers. Και μη μου πείτε ότι το γούστο είναι απλά υποκειμενικό ζήτημα. Ένα μπλουζάκι με στραβή ραφή και ύφασμα που αρπάζει, αν ανάψεις σπίρτο 3 μέτρα μακριά, είναι κάτι που δε θα έπρεπε να υπάρχει στα blogs τους. Κι όμως, είναι αυτό και όλη η “οικογένειά του” που κυριαρχούν στις “θεματικές” τους.

• Βάζω το χέρι μου στη φωτιά, το κεφάλι μου στη γκιλοτίνα, κάτι άλλο που δεν έχω επίσης κάτω από κοφτερό αντικείμενο, ότι τα μοναδικά περιοδικά μόδας που έχεις διαβάσει στη ζωή σου (καλώς ή κακώς, πρωταρχική αξιόπιστη πηγή για τη μόδα ήταν ο έντυπος τύπος και κατ΄εμέ εξακολουθούν, ως ένα βαθμό), είναι το ΕΓΩ και το Mirror. 
• Βέβαια, και το Bullett να διάβαζες, ένα και το αυτό θα ήταν. Πώς όταν δίνεις σε μένα να διαχειριστώ κάτι με πολλούς αριθμούς. Ε, δε μπορώ. Από φυσικής απόψεως. Έχω συναισθησία. Ε, εσύ έχεις κακογουστιά, πώς το λένε. 
• Δε σου λέω, όλοι μας έχουμε κυκλοφορήσει σαν τους λέτσους κάποια στιγμή στη ζωή μας. Άλλο αυτό, κι άλλο το “δευτερότριτο” πράμα. Το “δευτερότριτο” δεν είναι απαραίτητα το φτηνό ή το νορμάλ σε τιμή. Μπορεί να είναι και το ακριβό, ακόμα και το πανάκριβο, αν πρόκειται για κάτι άσχημο ή που δε μπορείς να το “υποστηρίξεις”. 
• Επίσης, αν ήσουν τόσο προχωρημένη, θα θυμόσουν ότι πρώτη η D&G είχε βγάλει spiked heels κάπου γύρω στο ’06-’07. Δε θα περίμενες την αντιγραφή, της αντιγραφής, ω! αντιγραφή, με τον κόκκινο πάτο (για όνομα), ώστε να τη φορέσεις (αφού τη στραβοπατήσεις σε 4 διαφορετικά κλαμπ της Καλαμαριάς) καμαρωτή με το κολάν από δερματίνη και να καταδείξεις το “καινούργιο τρεντ” στο ντύσιμο. Μα φυσικά, δεν είναι όλα για να τα “πάρουμε” ως έχουν από το outfit σου και να τα φορέσουμε με τον ίδιο τρόπο. Ιδέες μας δίνεις. Να σου δώσω κι εγώ μία, δοθείσης της ευκαιρίας: άμα δε μπορείς, γίνε κομμωτής. Που λέει και η αδερφή μου.

Και φτάνουμε στην καυτή πατάτα. Στις λίγες και καλές fashion bloggers. Που ξέρουν το αντικείμενο, έχουν διαβάσει ιστορία της μόδας, έχουν δημιουργικότητα και καλή διάθεση να προσφέρουν. Τί κακό μπορείς να βρεις σ’ αυτές;

• Τη δογματικότητα, ακόμα και στον τρόπο που σου παρουσιάζουν ένα απλό ιστορικό γεγονός. Για παράδειγμα: το φόρεμα του Yves Saint – Laurent που βασίστηκε πάνω στον πίνακα του Mondrian, συμπεριελήφθη στη συλλογή “φθινόπωρο – χειμώνας 1965”. Αντί να το θέσουν κάπως έτσι συντακτικά και από άποψης γλωσσικού ύφους, θα διατυπώσουν κάτι τύπου: “μικρά, ανόητα, πλάσματα, που χάρη σας κάνω που υπάρχω, σιγά μην ξέρετε τον Mondrian, τον Yves ίσως να τον ξέρετε από τη μάνα σας, τέλος πάντων, επειδή είμαι πολύ καλός άνθρωπος σήμερα, αποφάσισα να σας πληροφορήσω ότι το 1965 ο Yves έβγαλε ένα φόρεμα – απεικόνιση ενός πίνακα του Mondrian“.
• Την “ξερολίαση“. Η γνώση πρέπει να μοιράζεται, συμφωνώ και επαυξάνω. Αλλά ενώ πολλές φορές ξέρουν x, πιστεύουν ότι γνωρίζουν 2x, 3x, ν x, κι αυτό βγαίνει από το header του blog τους μέχρι τα tags των posts. 
• Το “υποσύνδρομο“: “άλλος κανείς δε γέννησε, μόνο η Μαριώ το Γιάννη“. Κάνει η μία αφιέρωμα στη x τάση της σαιζόν. Λογικό είναι κάποια στιγμή να έχει στο νου της να κάνει και κάποια άλλη. Μόλις η πρώτη δει το μεταγενέστερο χρονικά αφιέρωμα της δεύτερης, θα θέλει να της ορμήξει σαν το τσακάλι. Ηρεμήστε λίγο. Δεν είναι επιστημονικές ανακοινώσεις. Δεν είναι αιτήσεις για κατοχύρωση πατέντας. Δεν ισχύει το “first come, first served”. Όλοι θα γράψουν για όλα. Δεν ανακαλύπτει κανείς το εμβόλιο κατά του καρκίνου. Ρούχα είναι. Ρούχα, αξεσουάρ, μολύβια ματιών, σεμεδάκια, ό,τι άλλο βάζετε εκεί μέσα. Ο ανταγωνισμός αυτός ίσως να οφείλεται και στο ότι κάποιες κερδίζουν χρήματα από τη δουλειά αυτή, οπότε θέλουν να κυριαρχήσουν στη συγκεκριμένη “αγορά”. Λυπάμαι, δεν κυριαρχείς με το να μαζεύεις γύρω σου 10 μπιτσάκια, καθώς και με το να “μπιτσάρεις” εσύ όλη την ώρα σε όλους, για να αποδείξεις την αξία σου. Αυτό αποδεικνύεται με το χρόνο, με την ποιότητα της δουλειάς σου και, λυπάμαι που θα σε απογοητεύσω, και με τη συμπεριφορά σου, που για μερικούς ανθρώπους έχει τέτοια σημασία, ώστε να σε μποϊκοτάρουν ενεργά, μόλις μάθουν τί κάνεις πίσω από κλειστές πόρτες. 

Στρουμφίτα μου, το μόνο που μπορώ να πω είναι πως οι εκάστοτε επιλογές μας έχουν ένα αντίκτυπο, ότι αυτό φυσικά το ξέρεις και ότι, αν ηθελημένα το προσπερνάς, με γεια σου, με χαρά σου.
Ένα πράγμα έμαθα από τα 19 (γκούχου) χρόνια που περπατάω σε τούτη τη γη: 
να μην ξεχνάω από πού ξεκίνησα. 

Η Στρουμφίτα π.χ., δημιουργήθηκε από τον Δρακουμέλ μελαχρινή και κακιά, με σκοπό να βρει τα στρουμφάκια και να τους κάνει κακό. Ο Μπαμπαστρούφ τής έλυσε τα μάγια. Αυτό, βέβαια, σε κανένα επεισόδιο δεν το έχουμε δει.
Κάποιοι, όμως, το ψάξαμε και δε θέλουμε, έκτοτε, να το ξεχνάμε.
Καθένας ό,τι θέλει κάνει και το σέβομαι απόλυτα. Καλή αντάμωση στου Σκορδά το χάνι.