Γονείς για σπίτι

Ντίαρ ολ,

Η εποχή των γάμων φτάνει σιγά σιγά στο τέλος της. Ό,τι ρούχο – παπούτσι – τσαντικό ψάξατε, ψάξατε. Έρχεται ο μήνας της ανακωχής, της περισυλλογής, της αγρανάπαυσης. Μέχρι λίγο πριν από τα Χριστούγεννα, οπότε οι φανς του χειμώνα ξεκινάνε πάλι το δρόμο προς το ιερό της εκκλησίας/το γραφείο του δημάρχου/ το σαλόνι του συμβολαιογράφου (το τελευταίο πιο σπάνια).

Όσοι παντρευτήκατε, να ζήσετε και να ευτυχήσετε κι όσοι το πλανάρετε, ομοίως.
Σκεφτήκατε όμως ποτέ πώς φτάσατε ή πώς μπορεί να φτάσετε (αν κι εφόσον) σ’ αυτή την απόφαση; Πότε, πόσο και αν σας επηρέασαν (ή θα σας επηρεάσουν) στη λήψη της απόφασης αυτής οι γονείς, οι παππούδες, οι γιαγιάδες, οι θειάδες, οι νονοί και οι λοιποί συγγενείς – κοντινοί σας άνθρωποι;
Διότι αν δεν το σκεφτήκατε και είχατε στο νου σας τί γραμμή θα έχει το νυφικό και τί χρώμα η τούρτα του γάμου, καλά κάνατε.
Διότι εμείς είμαστε εδώ γι’ αυτό το λόγο, για να σκεφτόμαστε (και να τρώμε τις τούρτες σας επίσης. Τα νυφικά πάλι, όχι).

Από την εμπεριστατωμένη έρευνα του καψουλομπλόγκ, καταλήξαμε στις πιο κάτω κατηγορίες γονέων σε σχέση με το θέμα “γάμος – αποκατάσταση” (αφίσα – κάρτα – κορνίζα). Όπου “γονείς”, κολλάει οποιοσδήποτε συγγενής με ειδικότητα στο στενό μαρκάρισμα επί της ως άνω θεματολογίας.

1. “Οι κουλ Αλέξηδες”.

Περιμένουν να μεγαλώσεις κάπως, να φτάσεις ένα κλικ πριν τα 30, για να σε ρωτήσουν διερευνητικά αν έχεις στο νου σου την παντρειά. Πιθανή αιτία της περιέργειάς τους δεν είναι καν η αποκατάστασή σου, αλλά το αν πρέπει να φάνε το εφάπαξ επισκευάζοντας το εξοχικό ή να κάνουν κράτει για να πληρώσουν τραπέζια, σαλόνια και κουρτίνες απ’ του Χυτήρογλου.
Δεν παρεμβαίνουν σχεδόν ποτέ στις διάφορες σχέσεις σου, δεν κάνουν σχόλια, δεν πετάνε μπηχτές περί του μέλλοντος, δεν ασχολούνται γενικά, εκτός αν έχεις μπλέξει με κανένα πρώην τρόφιμο φυλακών ή με καμιά καταφανώς σουρλουλού κι ακαμάτρα.
Δεν πιέζουν σε καμία περίπτωση να παντρευτείς ή να μην παντρευτείς και συνήθως οι παραινέσεις τους επικεντρώνονται στο “καλός άνθρωπος να είναι, γιατί ο γάμος είναι ευθύνη“.
Μπράβο τους, που δε στα κάνουν νταούλια και – κυρίως – που σκέφτονται να σε συμβουλέψουν εύστοχα, ώστε να μη βγάλεις πρόωρα ρυτίδες.
Μελανό σημείο τους, το γεγονός ότι στο βάθος θέλουν εγγόνια και κάποια στιγμή μπορεί να λυγίσουν ως προς αυτό το κομμάτι. Και πάλι, η απόφαση για το αν θα παντρευτείς είναι ξεκάθαρα δική σου και η κρίση σου δεν κινδυνεύει να θολώσει από υστερίες και σαχλά επιχειρήματα.
Φρόντισε να παραμείνουν έτσι. Δεν ξέρεις τί κυκλοφορεί εκεί έξω.
(Τώρα θα το διαβάσεις)

2. “Οι κουλ Αλέξηδες με την κρυφή ατζέντα”.
Γενικά μιλώντας, είναι άνθρωποι μοντέρνοι. Θέλουν να σπουδάσεις, να βγάζεις τα δικά σου λεφτά, να είσαι ανεξάρτητος, να κάνεις τη ζωή σου, για να μην έχεις απωθημένα και ν’ αποφασίσεις μόνος σου για το μέλλον σου.
Βέβαια, έχουν δεμένο το γάιδαρό τους ως προς το καυτό θέμα “εγγόνι“, διότι τα αδέρφια σου έχουν φροντίσει ήδη να κάνουν παιδιά ή να διατηρούν σχέσεις που έχουν δρομολογηθεί για στεφάνωμα (τί λέξη κι αυτή).
Με το δεδομένο αυτό, βγάζουν όλο το κούλνες τους πάνω σου, θέλοντας όμως παράλληλα να επιτύχουν το ιδανικό: να βρεις δηλαδή έναν καλό άνθρωπο, χωρίς κουσούρια, ώστε να “αποκατασταθείς”. Το αγαπάνε αυτό το ρήμα. Και πιστεύουν πολύ στη σημασία του.
Γι’ αυτό και σου ζαλίζουν το είναι σου, όταν χωρίζεις από την πρώτη “σοβαρή” σου σχέση και κάνεις καιρό να βρεις την επόμενη. Διότι “τόσο καλό παιδί ήταν ο Κωστάκης, τί ήθελες και τον χώρισες, να, αρραβωνιασμένη θα ήσουν τώρα και δε θα έψαχνες να βρεις έναν άνθρωπο στα μπαρ και στα πάρτι“.
Ηθελημένα αγνοούν ότι ο Κωστάκης δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένας προβληματικός looser, τον οποίο, αν κράταγες, θα ήθελες να δέρνεις πρωί – μεσημέρι – βράδυ μετά το φαγητό, ένεκα η μαλακοπιτουρίασή του και η χειραφέτηση που σε δίδαξαν από τα 4 σου.
Φυσικά και πετάνε κομψές σποντούλες σε σχέση με τους γνωστούς που παντρεύονται. Αλλά εσύ έχεις άλλα προβλήματα, οπότε τις αφήνεις να πέσουν κάτω σα μαραμένα αχλάδια και δεν αντιλαμβάνεσαι ότι στην πραγματικότητα σε επηρεάζουν παραπάνω απ’ όσο νομίζεις. 
Κουράγιο, εσύ να είσαι καλά κι άστους ν’ ασχολούνται με τ’ αδέρφια σου μέχρι ν’ αποφασίσεις τί θέλεις να κάνεις.

3. “Οι φανς του Γιαννάκη του Μπάμια”
Γενικά μετριοπαθείς άνθρωποι. Αν π.χ. δεν είχε αλλάξει το ’83 όλο το οικογενειακό δίκαιο προς μια φιλελεύθερη κατεύθυνση, δε θα τους ενοχλούσε ιδιαίτερα. Έχουν μεσαία εισοδήματα και πολύ solid απόψεις για τη ζωή.
Από νωρίς (τέλη γυμνασίου) ξεκινάνε τη συζήτηση για το γάμο, παρουσιάζοντάς τον ως ένα θεσμό – νταμαροκολώνα της κοινωνίας, στον οποίο πρέπει να ενταχθείς κάποια στιγμή, αφού βέβαια σπουδάσεις και βρεις μια καλή δουλειά στο Δ Η Μ Ο Σ Ι Ο. Το τελευταίο κομμάτι του ονείρου τους καταποντίζεται βέβαια καθημερινά, λόγω της οικονομικής κρίσης και των τρεχουσών συνθηκών, αλλά και πάλι, πιστεύουν ότι η σωστή σειρά είναι:
απολυτήριο λυκείου – πτυχίο – αρραβώνας – μεταπτυχιακό – ΑΣΕΠ – διορισμός – γάμος – παιδί – εσαεί διακοπές στα Καμένα Βούρλα.
Φυσικά, στο μυαλό τους υπάρχει η αντιστοιχία των σχολών, την οποία φροντίζουν να σου επαναλαμβάνουν με κάθε ευκαιρία. Δηλαδή αν είσαι της Νομικής, πρέπει να παντρευτείς κάποιον/α από τη Νομική ή την Ιατρική ή το Πολυτεχνείο, αλλά όχι όποιο κι όποιο τμήμα του Πολυτεχνείου. Π.χ. οι μεταλλειολόγοι δεν τους γεμίζουν το μάτι. Μην τυχόν δε και τους παρουσιάσεις κανένα δάσκαλο ή κανένα προγραμματιστή. Εκτός, αν είναι διορισμένος στο Δ Η Μ Ο Σ Ι Ο (με μεγάλα χρυσά γράμματα αυτό). 
Ουσιαστικά θέλουν να κάνεις ό,τι έκαναν αυτοί, εκτός του μεταπτυχιακού και του ΑΣΕΠ, που δεν υπήρχε στην εποχή τους. Αλίμονό σου έτσι κι αρχίσεις τα περί διδακτορικών και άλλων σπουδών.
Θ’ αφήσεις το τεσσάρι στο Χολαργό, το εξοχικό στη Σαρωνίδα, τη λαϊκή το πρωινό του Σαββάτου και το τσάι με το σόι τ’ απογεύματα της Κυριακής για τα πηγαίνεις να ΣΠΟΥΔΑΖΕΙΣ;
Για όνομα. Ήθελα να ‘ξερα πού τ’ ακούς αυτά.
Αυτού του είδους η “εκπαίδευση” έχει δύο πιθανά αποτελέσματα: ή να υποκύψεις στο μότο “διορισμός – γάμος – θάνατος” ή να τα παρατήσεις όλα στα 23 σου και να ενταχθείς σε ένα στρατόπεδο των Ζαπατίστας για μερικά χρόνια, μέχρι να στανιάρουν οι δικοί σου και να μπορέσεις να επιστρέψεις στη χώρα με ασφάλεια και κυρίως, χωρίς μουρμούρα (“το παιδί μας να είναι κοντά μας κι ό,τι θέλει ας κάνει”).
Είναι σκούρα τα πράματα. Αν πάντως αποφασίσεις να παντρευτείς, ξεκαθάρισέ τους ότι ο γάμος δε θα πάει πακέτο με το ΑΣΕΠ και τα Καμένα Βούρλα. Διότι όσο τους δίνεις αέρα, τόσο θ’ αφηνιάζουν. Κι επίσης, όταν αρχίσουν να ζορίζουν τις καταστάσεις παντός είδους, φρόντισε η απειλή ότι θα (ξανα)πας στους Ζαπατίστας να επαναλαμβάνεται μπροστά τους άπαξ εβδομαδιαίως.

4. “Πατέρα, κουράγιο, με τη μάνα – κουράγιο που έμπλεξες.”
Συμβαίνει το εξής φοβερό: μετά από μια μεγάλη περίοδο χάριτος, μέχρι να πάρεις πτυχίο δηλαδή ή μέχρι να βρεις μια δουλειά μόνιμη, ακούς με κάθε ευκαιρία (γάμο γνωστού, γάμο στην τηλεόραση, γάμο στο Tv Ζάπινγκ, γάμο σε όνειρο) τα εξής υπέροχα:
Από τον πατέρα: Μην παντρευτείς μόνο για να παντρευτείς. Να βρεις έναν άνθρωπο να σ’ αγαπάει.

Από τη μάνα – κουράγιο  (βαθιά αναπνοή και πάμε):

Να παντρευτείς βρε, τί σου ζήτησα; Να παντρευτείς, γιατί τί άλλο να κάνει η γυναίκα; 

Να σπουδάσεις, εγώ δε σου είπα να μη σπουδάσεις, να μην εξαρτάσαι από το πενηντάευρω που θα σ΄ αφήνει ο άντρας σου το πρωί στο κομοδίνο, να έχεις λεφτά να κάνεις και το λούσο σου.

Αλλά ήδη έχεις αργήσει. Άμα δεν κάνεις παιδιά, τί να την κάνεις τη ζωή, που θα έρθει η μέρα να το μετανιώσεις πικρά κι εγώ τότε θα είμαι στον άλλο κόσμο και σε ποιον θα τα λες αυτά, σε ποιον;

Να παντρευτείς, να κάνεις κι ένα παιδάκι να στο μεγαλώσω τώρα που μπορώ, γιατί σε λίγο δε θα μπορώ και να δω πώς θα πληρώνεις νταντάδες, που θα μιλάει το παιδί φιλιππινέζικα. 

Θα πεθάνω βρε, θα κλείσω τα μάτια μου και δε θα προλάβω να σε δω νύφη και θα πέφτουν τα μούτρα μου αιωνίως κάθε φορά που θα πηγαίνω στις χαρές των ξένων, βρε.

Που μέχρι και η γκαβή η ξαδέρφη σου, η μισοριξιά βρήκε και κουκούλωσε εκείνο το συμφοιτητή της και τώρα λέει από δω κι από κει ότι έχει πάρει γιατρό κι εσύ βρε αύριο μεθαύριο ο μόνος που θ’ αρραβωνιαστείς θα είναι ο Χάρος, που να με πάρει τώρα κατευθείαν, να τελειώσει το μαρτύριό μου.

Προφανώς έχεις αδερφό τον Τόνι Σοπράνο και η μάνα σου είναι η Λίβια Σοπράνο, η βασίλισσα της αρνητικής ενέργειας, η Βερόνικα Κάστρο των Πατησίων, η πιο συχνή επισκέπτρια του καρδιολόγου στα εξωτερικά ιατρεία του Ευαγγελισμού.

Αν έχεις καταφέρει να μεγαλώσεις φυσιολογικά, σου αξίζει άγαλμα στην πλατεία της αρεσκείας σου. Αν δεν την έχεις αφήσει να σε επηρεάσει, προτείνω να πας να γίνεις πράκτορας της CIA. Κρίμα τέτοιο ταλέντο. Αφού καταφέρνεις να μη λυγίζεις μπροστά σε τέτοιο ορυμαγδό αναίτιου και κακόγουστου δράματος, μπορείς να σταματήσεις μέχρι και τη δράση της Αλ Κάιντα.

5. “Της αριστεράς και της προόδου”

Σου συζητάνε όλα τα υπόλοιπα, από το κουρδικό ζήτημα μέχρι το σωστό τρόπο να φτιάξεις ελβετική μαρέγκα, εκτός από το τί θα κάνεις με τα προσωπικά σου. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να είσαι υγιής και να έχεις μια δουλειά. Διότι ο κόσμος υποφέρει, ο ανθρωπισμός περνάει κρίση και ο κόσμος τεμπελιάζει και δεν προτιμάει πια τον ακτιβισμό, αλλά τη βολή του, την εσπρεσσιέρα του, τον καναπέ και το τηλεκοντρόλ του. 

Πολλές φορές οι γονείς αυτοί έχουν ζήσει στο εξωτερικό και έχουν επηρεαστεί από άλλες αντιλήψεις, που δε προσομοιάζουν με την καμία στην Ελλάδα του ’60 (που πρακτικά επιζεί γύρω μας τη σήμερον).

Το μόνο μελανό σημείο είναι ότι συχνά βαριούνται και δε βάζουν σε θέση τους λοιπούς συγγενείς, οι οποίοι δεν εγκρίνουν ούτε τη στάση των ίδιων των γονιών σου, ούτε βέβαια τη δικιά σου και τους ενδιαφέρει να σου κάνουν εκτεταμένη πλύση εγκεφάλου για το “τί θα πει ο κόσμος που είσαι 10 χρόνια αστεφάνωτη” και “πώς θ’ αντικρίσεις τον παπα – Φώτη την Κυριακή στο μνημόσυνο του θείου σου”.

Μικρό το κακό. Κόβεις τις πολλές κοινωνικές εκδηλώσεις του σογιού, αλλάζεις και νούμερο τηλεφώνου και καθάρισες. 

6. “Έναν άνθρωπο, να ‘χεις να λες μια κουβέντα”

Κι αυτό, αν θες. Αν δε θες, δε μπα να μετακομίσεις μοναχός σου και στο νησί της Ρω. 

Αλλά καλό θα ήταν να θέλεις ένα σύντροφο, ε παιδί μου; Να, κι εμείς μεγάλοι παντρευτήκαμε. Όχι για παιδιά και τέτοια, για να ‘χουμε ο ένας τον άλλο.

Απλά όσο το αποφασίζεις, μη σκέφτεσαι την υπόθεση του Amour, γιατί ακυρώνεται όλο το κόνσεπτ.

7. “Η κρητικιά μάνα”

Φυσικά και είναι ξεχωριστή κατηγορία. Διότι η μητριαρχία στην Κρήτη υπάρχει από τη μινωική εποχή, για να μην πω από την εποχή των δεινοσαύρων. Ακόμα και στη σπηλιά του Τυραννοσαυράκη, η Τυραννοσαυράκαινα έκανε κουμάντο.

Η κρητικιά μάνα παίζει σε όλες παραπάνω κατηγορίες: από κουλ μέχρι ανυπόφορα υστερική. Ωστόσο, όλες οι κρητικιές μάνες έχουν τα εξής κοινά χαρακτηριστικά και θέλουν τα παρακάτω πράγματα ως προς το θέμα “γάμος”, είτε παντρεύουν κορίτσι, είτε παντρεύουν αγόρι:

• Δεν το λένε “γάμο”. Το λένε “τακτοποίηση”. Και πάει πακέτο μαζί με τα πετσετάκια που σου κεντούσαν απ’ όταν δεν είχες πει την πρώτη σου λέξη.

• Θα πάρεις κάποιον/α του επιπέδου σου. Μορφωτικά και κοινωνικά. 

• Από το ίδιο χωριό, αν το χωριό σας έχει καλή φήμη.

• Αν δεν έχει, από το αμέσως καλύτερο κοντινότερο.

• Αν σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και δε βρεις πατριώτη, να βρεις κάποιον να μοιάζει με πατριώτη. Μην της κουβαλήσεις κανένα Σουηδό. Αυτοί δεν είναι βασταγεροί και ποιος θα μαζεύει τις ελιές το χειμώνα, ο πατέρας σου γέρασε πια.

• Να μην είναι φαλακρός.

• Να τρώει το κατσίκι.

• Να τρώει γενικά ό,τι τον/την ταΐζει, δε μπα να κοντεύει να του βγει το φαΐ από τ’ αυτιά. Οι κακόφαγοι δεν έχουν θέση στο σόι. 

Ο κρητικός πατέρας συνήθως διαθέτει τα παραπάνω χαρακτηριστικά του επιθυμητού γαμπρού, εξ ου και τον παντρεύτηκε η κρητικιά μάνα και σ’ αυτά τα θέματα δεν ανακατεύεται και μόνο μουρμουρίζει “ρώτα τη μάνα σου, εγώ πάω να ποτίσω τον κήπο“. 

8. “Γονείς – καρτοσυμβόλαιο.”

Συνήθως είναι οι πιο ειλικρινείς γονείς. Όταν ενηλικιωθείς, σου κάνουν μια γενική κουβέντα, οπότε ρωτάνε την άποψή σου και λένε και τη δική τους, έτσι, για να ξέρεις. Δεν προσπαθούν να σε κατευθύνουν, δε σου επισημαίνουν διαρκώς ότι “σπίτι έχεις έτοιμο, αν το αποφασίσεις” και κυρίως δε βλέπουν στα μάτια του κάθε γκόμενου/ας τον μέλλοντα γαμπρούλη τους ή τη μέλλουσα νυφούλα τους. 

Αποδέχονται την άποψή σου, ακόμα κι αν είναι κάργα αντίθετη με τη δική τους κοσμοθεωρία. Αλλά ποτέ δε θα το παίξουν επιτηδευμένα άνετοι κι αδιάφοροι. Ούτε όμως θα γίνουν πιεστικοί.

Μελανό σημείο, οι τυχόν παρεμβάσεις από πιο δυναμικά μέλη του σογιού, που δεν έχουν ζωή και μπορεί ν’ αποφασίσουν μια μέρα ν’ ασχοληθούν με τη δική σου μέσω της διαδικασίας επηρεασμού των γονιών σου. Συνήθως βέβαια οι άνθρωποι είναι νορμάλ, οπότε δεν παίρνουν από λόγια και δε σου βάζουν λόγια. Είναι οι γονείς “καρτοσυμβόλαιο”. Δεν παίρνεις λογαριασμό, δε δίνεις λογαριασμό.

9. “Η θεία μου η χίπισσα”.

Ούτε που τους έχει περάσει από το μυαλό να κάνουν τέτοια συζήτηση. Στο Woodstock δεν είχαν τέτοια πράματα. Ούτε στα Μάταλα. 

Μια μέρα τους ανακοινώνεις ότι θα παντρευτείς και είναι τόσο εκτός τόπου και χρόνου που είναι ικανοί να κάνουν πράματα όπως: η μάνα να διαλέξει – ως πεθερά – άσπρο σύνολο για το γάμο, ο δε πατέρας να ξεχάσει να καλέσει τ’ αδέρφια του. 

Να ευχαριστείς το Θεό με κάθε ευκαιρία. Αν υπήρχαν μόνο τέτοιοι άνθρωποι, οι ψυχολόγοι θα ήταν άνεργοι.

10. “Καλά παιδί μου, με συγχωρείς”

Τί να πούνε οι άνθρωποι, μια φορά ξεκίνησαν να σου διηγούνται το τί έφαγαν σε ένα γάμο (ούτε καν το ποιος παντρεύτηκε δε σου είπαν) και τους έκοψες την κουβέντα μαχαίρι, με ύφος “η Arya Stark θέλει να δείρει κάποιον και δε βρίσκει” κι από τότε δε σου αναφέρουν καν τη λέξη “γάμος” και όλα της τα παράγωγα.

Να θέλει δηλαδή να δει η μάνα σου την Καίτη τη Μίντλετον να παντρολογιέται και να μην έχει το κουράγιο να σου πει “βάλε παιδί μου Σταρ, που έχει ρόγιαλ γουέντινγκ”.

Ο πατέρας σου, που είναι πιο γενναίος, μπορεί καμιά φορά στην κουβέντα πάνω (με πολύ κόσμο μπροστά – απαραίτητο αυτό), να πετάει κανένα “ε, θα ήθελα κι εγώ ν’ ακούσω τ’ όνομά μου σ’ ένα εγγόνι, αλλά ό,τι θέλει το παιδί, εγώ δεν επεμβαίνω”. Έτσι, ξαναμπαίνει στο καβούκι του και περιμένει την επόμενη χρυσή ευκαιρία να εκφράσει τον πόνο και τον καημό του, χωρίς να του ρίξεις το δηλητηριώδες βλέμμα του Severus Snape (ή ακόμα χειρότερα, κανένα τηγάνι).

Από τη μια καλά κάνεις και τα ξεκόβεις, από την άλλη, μην είσαι τόσο αυστηρός. Όταν και αν προκύψουν τα ευχάριστα, πες τους τα με ενθουσιασμό κι άσε τους να χαρούν. Κι εσένα καλό θα σου κάνει. Δε σου ‘πανε δα να πας να πολεμήσεις και στο Αφγανιστάν.

Σ’ όποια κατηγορία και ν’ ανήκουν οι δικοί σου, όσο κι αν έχουν καταφέρει να σε επηρεάσουν, κοίτα γύρω σου και δες τί συμβαίνει εκεί έξω πριν αποφασίσεις ο,τιδήποτε. Η Ελλάδα του ’60 ζει και βασιλεύει, αλλά εσένα αυτό δεν πρέπει να σε τρομάζει.

Το ’60 δεν το βλέπεις πια ούτε στο Mad Men. Κι αυτοί προχώρησαν αισίως μια δεκαετία μετά.

Advertisements