Λα φορμούλ ντε λα καψούλ

Ντίαρ ολ,

Το τριήμερο της 25^ης Μαρτίου ασχολήθηκα, πέραν των υπολοίπων, με δύο πράγματα: 

πρώτον, πώς να φτιάχνω τη «γρήγορη» μεν, «σωστή» δε, ζύμη πίτσας. 

Για την ιστορία, πέτυχε απόλυτα, κι όποιος/α τη θέλει, του τη στέλνω, γιατί δεν είμαι μοναχοφαγού.

Δεύτερον ασχολήθηκα, με τη Formula 1. Να θυμίσω στο σημείο αυτό ότι δεν ξέρω ούτε πατίνι (για ποδήλατο ούτε λόγος) και το δίπλωμα του αυτοκινήτου δεν το έχω καν στα άμεσα σχέδιά μου (δεν έχω χρόνο και cash).

Για μένα η Formula 1 ήταν μέχρι εκείνη την ημέρα:

α) ένας λόγος να λέω «α, έχω πάει στο Μονακό, εξαίσια ήταν, καλά είναι η Καρολίνα, έχετε φιλιά» και

(β) σε μια ευρύτερη βάση, «κάτι αδύνατοι τύποι που μπαίνουν σε κάτι αυτοκινητάκια μακρόστενα και τρέχουν γύρω γύρω και ξανά γύρω γύρω έναν δρόμο που τον λένε «πίστα».

Βέβαια, «πίστα» είναι όπου τραγουδάει η Άντζελα Δημητρίου, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης.

Το αγόρι, λοιπόν, μου εξήγησε πώς λειτουργεί το «σύστημα», πώς φτάνουν οι οδηγοί με τις ομάδες τους στην εκκίνηση της κούρσας (είναι ομαδικό το άθλημα, στο άκουσμα αυτής της πληροφορίας σοκαρίστηκα γνησίως), τί λεφτά παίζονται, γιατί υπάρχει ως άθλημα, κ.λπ. 

Το πρωί της 25^η Μαρτίου είδαμε λοιπόν τα προκαταρκτικά (ακούστηκε κάπως αυτό, αλλά κάπως έτσι πρέπει να είναι σαν true feeling) και την Κυριακή το μεσημέρι, σε επανάληψη, την κούρσα της Μαλαισίας.

Ακολουθούν γενικές παρατηρήσεις και μίνι οδηγός για τις καλές μας φίλες που ακόμα δεν ξέρουν να παρκάρουν (*φωνούλα «δεν κοιτάς τα μούτρα σου, λέω ‘γω»*) και για τους καλούς μας φίλους που δεν το παρακολουθούν το άθλημα, αλλά μπορεί να χρειαστεί να κατσικωθούν για χ λόγους μπροστά σε μια οθόνη και να πρέπει να το δουν.

Το άθλημα ξεκινάει τους ανοιξιάτικους μήνες και διαρκεί περίπου ως το φθινόπωρο. 

Γυναικείο σημείο ταύτισης: είναι η περίοδος που κάνεις τακτικά αποτρίχωση.

Φέτος υπάρχουν περίπου μια εικοσαριά κράτη που είχαν τα λεφτά να φτιάξουν πίστες, ώστε να διεξάγεται κάθε φορά ανά κάποιες βδομάδες κι ένας αγώνας σε αυτά. 

Οι πίστες μοιάζουν με κάτι γεωμετρικά σχέδια που σε ωθούν να φτιάχνεις στην πρώτη δημοτικού για ν’ αποκτήσεις λεπτή κινητικότητα άνω άκρων (δίνεις μαύρο μαρκαδόρο κι ένα Α4 στο εξάχρονο και το αφήνεις να το παλέψει).

Ορισμένες έχουν κάτι θεσπέσιες στροφές. Π.χ. η κάτωθι πίστα της Ουγγαρίας.

Αν είχαμε πίστα στην Ελλάδα, σ’ αυτές τις στροφές θα είχαμε εγκαταστήσει εκκλησάκια με καντήλι προληπτικά και στη θέση των βοηθών με τις σημαίες θα υπήρχαν και ειδικευμένες μανιάτισσες γιαγιάδες ξεματιάστρες ελαστικών/ βιδών/ καυσίμων/ οδηγών.

Ανάλογα με το κράτος που θα σου λάχει, θα έχεις και τον αντίστοιχο κόσμο να δεις. Να παρακαλάς να είναι κανένα της προκοπής, με σελέμπριτιζ δηλαδή και υλικό για κουτσομπολιό της παρέας, γιατί αλλιώς μπορεί να βαρεθείς πολύ.

Πριν ξεκινήσει η κούρσα, γίνονται κάτι δοκιμές με τα αυτοκίνητα, για να δουν πώς πάει η άσφαλτος, αν κάνει μπαμπουράκια ξερωγω ή αν υπάρχει κανένα χαλίκι στη μέση και στη συνέχεια πραγματοποιείται το «qualifying», δηλαδή όποιος την έχει μεγαλύτερη (την ταχύτητα) στην πίστα (α, ρε Άντζελα) εξασφαλίζει την pole position, δηλαδή στον κανονικό αγώνα είναι πρώτος στη γραμμή εκκίνησης (και κάνει νοητό κωλοδάχτυλο στους άλλους. Ενίοτε και κανονικό, μου είπαν, γιατί τα παιδιά, οι “πιλότοι” δηλαδή, δεν είναι και του κολεγίου).

Σημειωτέον ότι οι ομάδες έχουν από δύο οδηγούς, δηλαδή την ίδια ώρα τρέχουνε δύο με μερτσεντέ ας πούμε κι εκεί έχει πολύ ζουμί η υπόθεση (θα εξηγήσω αργότερα γιατί).

Πριν αρχίσει ο αγώνας κάνουν έναν τελευταίο δοκιμαστικό γύρο σε φάση «πάω στο Σούνιο για σφυρίδα». Μη σε παραπλανήσει η χαλαρότητα, το κάνουν για να ζεστάνουν τα ελαστικά. Των οποίων η διάμετρος είναι όσο το London’s Eye και το πάχος όσο τα μπούτια της Σούζυ(ς) που έφαγε.

Μετά τον δοκιμαστικό γύρο, παίρνουν τις θέσεις τους, ρίχνει ένας σύντεκνος μια μπαλωθιά κι αρχίζουν να γκαζώνουν.

Αυτή την πίστα (κάθε φορά που γράφω τη λέξη η ψυχούλα μου πονάει, την Άντζελα σκέφτομαι), πρέπει να την πάνε γύρω γύρω μια εξηνταριά φορές. Το αίσθημα είναι σαν τη μπαλαρίνα, στο λούνα παρκ, επί διακόσα περίπου. Δηλαδή όποιος ζαλίζεται, να κάτσει σπίτι με το πλεκτό του. Δεν κάνει για πιλότος.

Ξεκινάνε λοιπόν να τρέχουν, για να ζεσταθεί, λέει, η πίστα (άμα δεν πέσει γαρούφαλο και ζεμπεκιά, καμιά πίστα δε ζεσταίνεται). Κοντράρονται στις στροφές, όπου έχει φοβερή πλάκα το πόσο γρήγορα ανατρέπεται η 1^η θέση, κοινώς κάνουν σπινιές και μυτιές και ενίοτε πλησιάζουν πολύ ο ένας τον άλλο και βλέπεις την κατάταξη να αλλάζει συνεχώς.

Αν κάνει κάποιος μαλακία, π.χ. βγει με συγκεκριμένο τρόπο εκτός πορείας, πετάγεται εκτός αγώνα. Εν συνεχεία το team του δίνει κρυφά μια μούντζα και φανερά ένα κουλούρι (πολύσπορο, γιατί κάνουν και διατροφή όλοι) και τον αφήνει σε μια καρέκλα να παρακολουθεί ήσυχος και δακρυσμένος τους υπόλοιπους.

Μια δυο φορές κατά τη διάρκεια του αγώνα κάνουν το λεγόμενο «πιτ στοπ», τουτέστιν όταν πρέπει ν’ αλλάξουν πατούμενο, να βάλουν το πιο φρέσκο, που θα τους βγάλει καλύτερες ταχύτητες, μπαίνουν σε ειδικά δρομάκια όπου σταματάνε όξω από μια πολυτελή καλωδιωμένη παράγκα, τους την πέφτουν από πάνω σαν ακρίδες περίπου 15 άτομα από την ομάδα τους, τους αλλάζουν τα λάστιχα σε ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ και τους αμολάνε πάλι στην πίστα. Ο μέσος όρος που κάνουν ν’ αλλάξουν και τα τέσσερα λάστιχα είναι περίπου 3 δευτερόλεπτα. Τρία. Δευτερόλεπτα.

Μην απογοητεύεστε, όμως. Έχουμε και οι απλοί άνθρωποι δυνατότητες να κάνουμε πράγματα σε τόσο λίγο χρόνο. Πράγματα που θα ικανοποιούσαν ακόμα και τη Βάνα Μπάρμπα. Π.χ. σε 3 δευτερόλεπτα σου κάνω εγώ μια φούσκα με μπιγκ μπάμπολ που δεν την έχεις ξαναμαναδεί.

Συνεχίζουν να τρέχουν αυτοί, στην πορεία του αγώνα αρχίζεις, εφόσον υπάρχει κανένας καλός άνθρωπος να σου λέει καμιά κουβέντα, να ξεχωρίζεις ποιος είναι με ποιόν, τί μάρκα είναι αυτό το αυτοκίνητο, γιατί υπάρχει ένα ξέκωλο (μια συνονόματη μου, αυτή που χούφτωσε δημοσίως ο πρίγκηψ Χάρι) που περιτριγυρίζει τις ομάδες και τους πρωταθλητές – παππούδες με ένα μικρόφωνο και ρωτάει διάφορα. Μη δίνεις σημασία στις απαντήσεις, όλοι τα βυζιά της κοιτάνε, δε θα σου πλουτίσει τις γνώσεις σου περί φόρμουλας.

Πιθανές ερωτήσεις που θα σου έρθουν στο μυαλό και καλό θα ήταν να μην τις κάνεις, αν οι συν-τηλεθεατές σου το βλέπουν σοβαρά το πράμα και δε θέλουν πολλή φασαρία.

α) Ναι, το Red Bull αναψυκτικό είναι, αλλά βγάζει και αυτοκίνητα. Και η Ντενίση, ας πούμε, ηθοποιός είναι, αλλά είναι και άνθρωπος ταυτόχρονα.

β) Ναι, οι περισσότεροι, αν όχι όλοι οδηγοί, είναι από ψιλοκάγκουρες έως εντελώς κάγκουρες. Θα ήταν συμμαθητές σου στη Γκράβα ή την Άνω Αλικαρνασσό. Απλώς οι γονείς τους είδαν εγκαίρως την κλίση που είχαν και τους πήγαν από νωρίς σε ακαδημίες, δεν τους άφησαν απλά να κάνουν σούζες στην Κηφισίας. 

γ) Ορισμένοι πιλότοι πράγματι είναι ξύπνιοι και πέραν αυτού που κάνουν, του να χειρίζονται δηλαδή πάρα πολύ επιδέξια ένα αυτοκίνητο μέσα σε τέτοιες συνθήκες. Δηλαδή ένα 18,5 στη φυσική της α΄ λυκείου θα το ‘γραφαν και σε απροειδοποίητο τεστ. Ο πιο μορφωμένος μου φάνηκε να είναι ο Jenson Button, που σε μια συνέντευξη που του πήραν (όταν βλέπαμε τα extras) είπε τη λέξη aerodynamics και συγκινήθηκα η ρουφιάνα. Επίσης, νομίζω ότι είναι και ο πιο ωραίος. 

δ) Κάποιοι είναι ανεκδιήγητοι, όπως π.χ. ο Χάμιλτον, που τραβιέται πάλι μ’ αυτή τη Σβέρτζινγκερ-πώς-τη-λένε, match made in heaven, Μπουρνάζι meets Queens meets Άνω Μπαλάνα. Εκεί είναι και τα κουτσομπολιά, οπότε καλό είναι να ‘χεις κάνει την έρευνά σου από πριν, να λες και μια κουβέντα, όχι μόνο να χασμουριέσαι και να τρως πατατάκια.

Υπόψιν ότι οι οδηγοί έχουν εσωτερικές συνομιλίες με τις ομάδες τους, αλλά όχι με το “συνοδηγό” τους. Εκεί λοιπόν, μπορεί, ενώ έχει ο ένας οδηγός (της ίδιας ομάδας) το προβάδισμα, φτάνοντας στον τερματισμό, να πάρει εντολή από τον αρχηγό της τεχνικής ομάδας, ν’ αφήσει τον δεύτερο να προπορευθεί.

Αυτά συμβαίνουν συχνά απ’ ό,τι έπιασα, έχουν πολύ ζουμί γενικώς (αν σε ψήσει στο μεταξύ και θέλεις να ασχοληθείς), λείπει μόνο η πισίνα με τη λάσπη και τα μαγιό, για να λυθούν σωστά οι διαφορές μεταξύ των αντρώνε. Εναλλακτικά, καλό σημείο είναι οι Τρεις Γέφυρες, στις 2:30 το βράδυ.

Μόλις τερματίσουν, βγαίνουν από το αυτοκίνητο, πάνε για ζύγισμα (χάνουν 3 με 4 κιλά υγρά σε κάθε αγώνα, ορίστε, σας βρήκα και πώς θα βγείτε στην παραλία φέτος), πίνουν νερά κι άλλα νερά κι άλλα νερά και στο τέλος ανεβαίνουν στο βάθρο και λούζονται με σαμπάνια. Cair, αν το κράτος είναι πτωχό, Moët & Chandon αν το κράτος είναι πλούσιο. Στην πίστα του Μπρουνέι, επειδή δεν επιτρέπεται στη χώρα η κατανάλωση αλκοόλ, λούζονται με τζιτζιμπύρες. Ό,τι έχει κανείς, καλό είναι.

Πρωταθλητής γίνεται στο τέλος της σαιζόν αυτός με τις περισσότερες νίκες συνολικά . Για να είναι όμως πραγματικά επιτυχημένος, θα πρέπει να έχει κερδίσει έστω μια φορά και την πίστα στο Μονακό. Κι αυτό επειδή είναι στριμόκωλα και η πίστα ουσιαστικά είναι δρόμος διπλής κυκλοφορίας και δε μπορείς να προσπεράσεις παρά μόνο σε ελάχιστα σημεία.

Όλα τα παραπάνω γίνονται για τη βελτίωση των μηχανικών εξαρτημάτων, των λάστιχων, της τεχνολογίας και κυρίως, για να παίρνει ο καθένας οδηγός κάμποσα εκατομμύρια το χρόνο για το φρένο – γκάζι – προσπέραση. Π.χ. ο Αλόνσο πήρε 30 τον προηγούμενο χρόνο (ελπίζω να τον τάραξε η Εφορία, γιατί είμαι και καλός άνθρωπος και καθόλου ζηλιάρα).

Εννοείται ότι θα ξαναδώ, ο επόμενος αγώνας νομίζω ότι είναι στην Κίνα αυτό το σ/κ. Αν αρχίσει να μ’ αρέσει κι άλλο, ίσως, λέω, ίσως, αρχίσω να σκέφτομαι να πάρω και το δίπλωμα. Μου πάει η στολή της MacLaren, γιατί να μην κάνω μια προσπάθεια κι εγώ, δεδομένου ότι υπάρχει ήδη γυναίκα οδηγός (3η οδηγός μεν, πιλοτάρει δε) της Formula 1 και συγκεκριμένα η Susie Wolff;

Να μην έχει κι αυτή μια συναδέλφισσα, να μιλάνε για νύχια στην προετοιμασία; Φεύγει και το άγχος έτσι.