Το καλοκαίρι ήρθε και σε πήρε κι εσένα μαζί*. Παρτ Του.

Ντίαρ ολ,

Οι μέρες στο γαλατικό χωριό κυλούν ήσυχες. Αντί για Ρωμαίους, δεχόμεθα επιθέσεις από ντολμάδες, κολοκυθόπιτες και γαλακτομπούρεκα. Εντάξει, έχω περάσει και πιο “διακοπές” από τις φετινές, υπό την έννοια ότι το “διακοπόμετρο” υπολογίζεται ως εξής:

[Παγωτά (ψυγείου) + Μπάνια]

_________________________ x ώρες ύπνου

[Μπουκάλια αντηλιακών + Ποτά]

Κατά τούτο, υπήρξαμε νεότεροι και πιο ξεκούραστοι προηγούμενα έτη, με τάσεις ξεσαλώματος την περίοδο των διακοπών, οπότε το φετινό πηλίκο είναι πτωχό, πλην τίμιο, με μόνο τις ώρες ύπνου να περισώζουν κάπως την κατάσταση. Να σημειωθεί ότι ακόμα δεν έχω πάει στην αγαπημένη μου θάλασσα του Αγίου Νικολάου, την οποία ευελπιστώ να επισκεφθώ οσονούπω, αλλιώς θα με ακούσουν μέχρι το Αμύνταιο.

Οι μέχρι τώρα δραστηριότητες συνοψίζονται ως εξής:

• Hangout στο μπαλκόνι με τις φίλες της αδερφής. Μικρές ηλικίες, στο μεταίχμιο της αποφοίτησης και της ένταξης στην παραγωγική διαδικασία. Σκόρπιες φράσεις: Χρωστάω Οργανική 3 (θα τη φάτε και θα ‘ναι κρύα, έτσι όπως τ’ ακούω), Της είπα να μην πάμε να κάτσουμε δίπλα από κει που καθόταν δυο άλλες γυναίκες και συζητούσαν, γιατί θα μιλάγανε αυτές, θα μιλάγαμε εμείς, θα θέλαμε ν’ ακούσουμε τί λένε αυτές, θα θέλανε αυτές ν’ ακούσουμε τί λέγαμε εμείς και δε θα μπορούσαμε να πούμε τα νέα (μπερδεύτηκα), Ρε, να πάμε απόψε για ποτάρες, ρε (μάθατε και τις ποτάρες, νούμερα), -Αυτός ο ωραίος που είδαμε στο αναγνωστήριο είναι του Φυσικού, -Α, εμένα δε μ’ αρέσουν οι αδύνατοι άντρες, –Φυσικός είναι, δεν είναι αδύνατος (το Cosmopolitan τί να λέει γι’ αυτό άραγε), -Να πάμε αύριο να διαβάσουμε, -Με νιώθεις, έτσι; (“Αισθάνεσαι τίποτα;”, “Την ποδάρα σου, ρε κόπανε”). Όλο αυτό με ταυτόχρονο “τσίκι-τσίκι” στο μπλάκμπερι τσατ. Ίσως αυτή η παράλληλη δραστηριότητα να φταίει για την έλλειψη context στους διαλόγους. Α, εννοείται ότι όσο δε χρησιμοποιούνε το μπλάκμπερι βάφουνε τα νύχια τους στα αγαπημένα χρώματα ένδυσης φυλών του Ζαΐρ. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, δεδομένου ότι κι αυτές με Disney Club μεγαλώσανε.

• Βόλτα στο κέντρο του Ηρακλείου, ανάμεσα σε στίφη Γερμανών και Ολλανδών τουριστών Κοιτάζανε τα 3 μνημεία που έχουν απομείνει αμπάζωτα με ύφος “πόσο να το πουλάνε αυτό”. Γατάκια, η αλήθεια βρίσκεται στους Sex Pistols και στη μπουγάτσα του Κιρκόρ, παραπλεύρως των λεόντων. Το κέντρο του Ηρακλείου παραμένει μια εκτεταμένη αίθουσα σάουνας, με ανεκμετάλλευτες λιποδιαλυτικές ικανότητες, δεδομένου ότι η Ηρακλειώτισσα είναι η μέση μεσογειακή γυναίκα με αχλαδοειδές σώμα (για εύκολη γέννα), το οποίο παραμένει μπαμπάτσικο, παρά τα απανωτά 42άρια της θερμοκρασίας. Δέκα λεπτά αναμονής στο αυτοκίνητο κάτω απ’ τη λαλάγκα = απώλεια θερμίδων μιας μπάλας παγωτού παρφέ. Κατά τα υπόλοιπα, όλο καινούργια μαγαζιά έβλεπα. Συνολικά πρέπει να έχει πιο πολλά εσπρέσσο μπαρΖ κι από το κέντρο της Ρώμης.

• Μπάνιο στα Λιμανάκια Χερσονήσου, στην ουδέτερη ζώνη πολέμου δύο μεγαλοξενοδόχων, που φέτος αραδιάσανε ανταγωνιστικές ξαπλώστρες και πρέπει να στριμωχνόμαστε στο ενδιάμεσο οι μη ένοικοι των ξενοδοχείων με ύφος “πιο κει μανδάμ, το κοπερτόν σας πιτσιλάει πάνω μου, φορ γκάντσεϊκ”.

• Μπάνιο στο ξενοδοχείο Chrisi Amoudia, επίσης στη Χερσόνησο, εκμεταλλευόμενοι την καλοσύνη του Α, που μας ανέχεται κάθε χρονιά (τόσο μεγαλόκαρδο Σκορπιό δεν έχω ξαναματαδεί). Μας κάλεσε και στο μπάρμπεκιου του ξενοδοχείου ο άνθρωπος. Δεν κατάφερα να αναχαιτίσω τη χοντρή Ρωσίδα που κατέβαζε τα ταρτάκια σα σφηνάκια βότκας (πού πας μωρή με το 1.65 μπόι πάνω στην αρκουδίτσα). Παρά την έλλειψη ταρτακίων, περάσαμε πολύ ωραία, διότι ήρθε ο Κ με τη Χ και τα δίδυμα κοριτσάκια τεσσάρων μηνών (το καθένα, ε;), εκ των οποίων το ένα θα βαφτίσει ο Μ, που αυτοανακηρύχθηκε “ο Καλύτερος Νονός του ΚόΖμου από καταβολής βαφτίσεων” (in your face, Ιωάννη Πρόδρομε), με ασορτί δηλώσεις τύπου: -Η αδερφή της θα ζηλεύει που η άλλη θα έχει τον καλύτερο νονό, -θα την πηγαίνω στο γήπεδο/εκκλησία/σινεμά/θέατρο (δεν έχει υπόψη του τα πολυκαταστήματα, αλλά θα του τα μάθει η μπέμπα συν τω χρόνω), -στη βαφτιστήρα μου θα παίρνω κάτι λούτρινα ΝΑ και στην άλλη κάτι κονκάρδες με αρκούδια. Τον έκανε λούτσα η μπέμπα και κάπως ησύχασε. Ο Α μας αναπαρήγαγε τις ιστορίες της ξαδέρφης του Μ από την Καλιφόρνια (καθηγητής Πανεπιστημίου με καταγωγή από τη Σιέρρα Λεόνε, που νομίζει ακόμα και σήμερα ότι του έχουνε κάνει μάγια), με αποτέλεσμα η Ν να διαμαρτύρεται μετ’ επιτάσεως, που δεν πιστεύουν τις δικές της ιστορίες, ότι δηλαδή μια φορά είχε δει φάλαινα στο λιμάνι του Ηρακλείου (ναι, από τα πλάτσα – πλούτσα της ουράς, μας έκανε λούτσα μέχρι και στην Αλικαρνασσό). Η Α άκουγε υπομονετικά (τη λυπήθηκε ο Θεός και δεν ξανάκουσε την ιστορία με την αρκούδα στο κέντρο του Ηρακλείου) και η Ε έτρωγε το καρπουζάκι της σιωπηλά (φοβήθηκε μη μιλήσει και ξυπνήσει μνήμες και ξανακούσει την ιστορία με τα γενέθλια της ξαδέρφης της Ν το ’85, όπου είχε τραγουδήσει, λέει, ο Κηλαϊδόνης. Ή ο Prince. Γουατέβα).

• Κατανάλωση μπάμιας.

Μια βδομάδα έμεινε, ρε Φοίβο*…